Kiedy byłam małym dzieckiem zupełnie inaczej postrzegałam świat i to co mnie otacza. Zapewne patrzyłam po części przez pryzmat moich rodziców, dziadków, cioć i innych osób z którymi spędzałam czas i które uczyły mnie wszystkiego o życiu. Wtedy, odnośnie miejsca gdzie chcę mieszkać jedyną pewną rzeczą było to, że chcę spędzić życie w mieście. Bo przecież tak jest najwygodniej, nie ma problemów z zakupami, o pracę też łatwiej. Dorastałam właśnie z takim przekonaniem. I nawet sama nie wiem kiedy moje spojrzenie na tą sprawę uległo całkowitej zmianie. Nie do końca wiem co na to wpłynęło... Może mieszkanie pod lasem przez jakiś czas bez sklepu w pobliżu...? Zobaczyłam, że się da. Nie zawsze jest łatwo, bo autobus raz przyjedzie, a raz nie, jak zabraknie cukru to trudno, nie kupię go od razu. Ale żyło mi się dobrze. Słuchałam śpiewu ptaków, wyglądałam przez okno i widziałam cudowny las. Tak, to chyba wtedy zaczęła się moja przemiana.

          Kiedy przeniosłam się z powrotem do miasta nie było źle. Ale zauważyłam, że mieszkając tam, prawie nie skupiam się na wielu wspaniałych rzeczach związanych z przyrodą. Tylko czasami, podczas jakiejś wyprawy, wycieczki moje oczy otwierały się z radości i doceniania, że świat jest tak piękny. Teraz znowu mieszkam w mieście, choć na obrzeżach. Niestety kiedy otwieram okno wkrada się przez nie dźwięk z autostrady. I znowu wcale nie mówię, że jest źle, ale nie jest to o czym marzę. Wiem, że kiedyś zamieszkam w pięknym miejscu z widokiem na góry lub morze. Albo nawet na pięknej wsi, z dala od zgiełku i tłumów ludzi. Założę kalosze i będę przechadzała się łąkami skropionymi rosą lub mokrymi od jesiennych deszczy.